«Ή εμείς ή αυτοί» βροντοφώναζε ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Διαρρηγνύοντας το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς, κατέστησε το «αντιμνημόνιο» κριτήριο εκλογικής επιλογής κι έτσι κατέστη δοχείο συγκοινωνούν με την (ακρο)δεξιά για «αγανακτισμένους» ψηφοφόρους. Οι εκλογές ήρθαν και συγκροτήθηκε η αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Και τότε το Μνημόνιο ξαναβαπτίστηκε και παρατάθηκε. Δίχως καν επικύρωση από τη Βουλή. Ξεχάστηκε από καιρό η κατάργηση του Μνημονίου με έναν νόμο και ένα άρθρο κι ας προσπαθεί το ΚΚΕ ματαίως να το επαναφέρει.
Αντί, όμως, η κυβερνώσα Αριστερά, που πλέον ξέρει από πρώτο χέρι πόσο αναπόδραστα είναι τα διλήμματα, να οδηγήσει τους ψηφοφόρους της σε ήρεμα νερά καταλλαγής, αντί να χτίσει μια νέα ενότητα, προς όφελος της χώρας και της ίδιας, αντί να ρίξει πια το τείχος ανάμεσα «σε μας και σε εκείνους», που τόσο κακό κάνει στην κοινωνία και στην Ελλάδα, δουλεύει άοκνα για το αντίθετο: όσο η δημοσιονομική πολιτική της προσαρμόζεται, και όσο τα υπεσχημένα παραπέμπονται σε ελληνικές καλένδες, τόσο η συγκυβέρνηση ομογενοποιείται στο εσωτερικό της -αδύνατο πια να ξεχωρίσεις τα δύο κόμματα ούτε να πεις ποιο απορρόφησε το άλλο- και τόσο γκρεμίζει γέφυρες προς κάθε άλλον: προς την αντιπολίτευση, πλην των ναζί που τη χειροκροτούν συχνά, αλλά και προς Ευρωπαίους εταίρους.
«Ή εμείς ή αυτοί» διατυμπανίζουν συμβολικά σε κάθε Eurogroup, ακόμη και αν στο τέλος υπογράφουν έτοιμες τις λίστες των μεταρρυθμίσεων. Μια μισαλλόδοξη ρητορική εθνολαϊκιστικών κραυγών για να καλύψει τους συμβιβασμούς της πράξης. Τώρα θυμήθηκαν ακόμη και τον πόλεμο και ζήτησαν τις αποζημιώσεις. Μόνο για θόρυβο, αντί αθόρυβα να διεκδικήσουν το δάνειο, με νόμιμα και αποδεκτά σε όλους μέσα.
Τέτοια πυροτεχνήματα ούτε ανάπτυξη θα φέρουν ούτε την πελατειακή και αναποτελεσματική διοίκηση θα θεραπεύσουν. Χρειάζεται δουλειά, δουλειά από όλους. Τους μέσα και έξω, στην κυβέρνηση ή τη χώρα. Τώρα που τα μεγάλα λόγια αποδείχθηκαν πύργοι στην άμμο, είναι η στιγμή για την ωρίμανση και την υπέρβαση. Οχι διχαστικά συνθήματα, όχι «εμείς ή αυτοί», άσπρο ή μαύρο. Είναι κυρίως της κυβέρνησης η ευθύνη να επουλώσει τις πληγές του διχασμού. Να υπερασπιστεί τις αποχρώσεις. Γιατί μόνο με αποχρώσεις είναι δυνατή και η δημιουργία και η δημοκρατία. Read the original article herehttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=64155074